“bereket versin sokak vardı. Çocuğun tek yardımcısı sokaktır. Her yede ve her nesil için çocuğu hayata sokak ayarlar. Büyükler orada evden, mektepten çok başka türlü ve daha tabii görünürler. Sokakta herkes kendisidir. Orada hayat sıcak bir ekmek gibi karşınıza çıkar. orada iyice ayıklanmış sentetik bir ilaç gibi süzgeçlerden geçmiş, aslının dışına çıkmış şeylerle kaşılaşmazsınız. insanı, işi, hürriyet aşkını, sefaleti, merhameti çocuk orada tadar. Korkutacak şeya rast gelse bile, bu içtimai makinenin ezen ve değiştiren korkusu değildir. Belki size aksülamel imkanı bırakan, kaçıp kurtulduğunuz zaman peşinizden gelmeyen bir korku ile korkarsınız. Sokak, evinizin kapısından başlayan hayat, ayrıldığınız zaman hüzün duyduğunuz arkadaş, bir humma gibi sizi saran macera ve yarın içine gireceğiniz kördöğüşüdür.
Sabiha’yı tanıyana kadar, asıl mektebim bu sokak olmuştu. Orada hayatla arama gerilmiş perde birdebire kalkar, görebildiğim nisbette herşeyi görürdüm. Çünkü burada artık yalnız benim gibiler için hazırlanmış şeyler yoktu.”
-Ahmet Hamdi Tanpınar, Sahnenin Dışındakiler
